Vierenveertig

Jay stuurde Florence de boodschap dat zij meteen van haar vergadering naar huis moest komen. ‘Zij onderhoudt alle contacten,’ zei hij verontschuldigend. ‘Ik geef alleen de fuiven en schenk de drankjes in. Nu we het daar toch over hebben…?’

‘Nee, dank je wel.’ Grace stond voor het raam naar buiten te kijken. ‘Het is beter als ik helder blijf denken.’

Hij bediende zichzelf. ‘En dacht je helder toen je deze bijzonder overhaaste beslissing nam om er met die saaie, bedaarde kapitein Reinders vandoor te gaan?’

‘Jay,’ mopperde ze afwezig, terwijl ze luisterde naar het gelach van Mary Kate vanuit de keuken waar de Ogues en zij een maaltijd voorgeschoteld kregen.

‘Ik meen het, Grace. Het is een zeeman! Maandenlang weg, wie weet waarheen – vreemde landen, exotische vrouwen, rum smokkelen…’

‘Ik dacht dat je zei dat hij saai en bedaard was?’ Ze schoot in de lach.

‘Je had mij kunnen krijgen, weet je,’ berispte hij haar luchthartig. ‘Ik begrijp het echt niet.’

‘Jay!’ Ze keek hem aan. ‘Jij hebt nooit met me willen trouwen!’

‘En als ik dat wel gewild had?’ argumenteerde hij. ‘Als ik je nu zou vragen? Zou je het overwegen?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Waarom niet, in vredesnaam?’ vroeg hij dringend.

‘Nou…’ Ze zweeg even. ‘Omdat we niet van elkaar houden.’

‘O nee?’ vroeg hij gemelijk. ‘Ik weet zeker dat minstens een van ons wel van de ander houdt. O, daar ben je dan.’ Zijn zus wandelde de kamer in. ‘Ze gaat er met Peter vandoor en dat kan ik haar niet uit haar hoofd praten.’

‘Goed zo.’ Florence knipoogde naar Grace.

‘Ik geef het op!’ Jay liep met grote stappen naar het bureau in de hoek en hield een leren schoudertas omhoog. ‘Dit is voor je broer. O’Sullivan kwam het een tijdje geleden brengen; vooral kranten en wat post. Wat moet ik daar nú mee beginnen?’

‘Tja, het heeft geen zin dat zij het meeneemt naar San Francisco,’ zei Florence tegen hem. ‘Hou het maar hier tot Dugan wat van Sean hoort; dan sturen we het zelf wel naar hem toe.’

Jay haalde zijn schouders op en zette de schoudertas neer. ‘Goed. Maar ik kan gewoon niet geloven dat je dit doet, Grace.’

‘Toch doe ik het.’ Grace stak haar hand uit. ‘Vaarwel, Jay.’

‘Ik zeg nooit vaarwel, en bovendien kom je terug.’

‘Klaar?’ vroeg Florence.

Grace knikte, kuste Jay snel op de wang en volgde zijn zus de keuken in.

Iedereen stond op en Mary Kate stak haar armpjes uit; haar moeder tilde haar op en ging de achterdeur uit naar het wachtende rijtuig. De koetsier laadde de hutkoffers in en toen was het tijd. Grace zette Mary Kate neer, streek haar jurk glad en wendde zich tot haar vrienden.

Tara hield Caolon naar voren. ‘Hij wil zijn grote zus gedag zeggen.’

Mary Kate kuste zijn kleine knuistjes en daarna zijn bolle wangetjes. ‘Dag, Caolon,’ fluisterde ze en wreef haar gezicht tegen het zijne.

‘Voor je het weet, zie je hem weer terug,’ stelde Tara haar gerust, maar Mary Kate reageerde gelaten; ze had in haar korte leven al zo vaak afscheid genomen.

Grace hield de baby even vast, kuste hem, gaf hem terug aan Tara en omhelsde ook haar.

‘Nou, stuur ons bericht. Laat ons horen wat er gebeurt. En Grace, bij ons is er altijd plaats voor je, dat weet je.’

‘Bedankt, Tara. Voor alles.’ De twee vrouwen leunden even tegen elkaar aan.

‘Nou, zo is het wel goed, vrouw. Zijn ze al niet laat genoeg? En het is niet voorgoed, weet je.’ Dugan tilde Mary Kate op; ze verdween helemaal in zijn machtige armen. ‘Wees maar lief voor je moeder,’ zei hij nors, en toen werd zijn stem vriendelijker. ‘Ach, nou, dat ben je altijd, of niet soms? Te lief om waar te zijn.’ Hij kuste haar, zette haar neer, deed een graai in zijn zak en haalde er een zakje snoepjes uit. ‘Voor onderweg. Geef er ook maar een paar aan Liam. Als je hem ziet.’

‘Aye, Dugan, bedankt.’ Ze nam de zak aan en beet op haar lip, precies zoals haar moeder.

‘En geef hem dit van meneer Marconi.’ Hij overhandigde haar een klein zakmes met een glad, nieuw handvat. ‘Om landjepik mee te doen.’

Ze knikte ernstig en stopte het in haar zak.

‘Goed zo.’ Hij wendde zich tot Grace. ‘Hier heb ik nog wat.’ Hij overhandigde haar een oud portret van zichzelf in zijn boksplunje, met een kop zwart haar, de armen omhoog in gevechtshouding. ‘Vergeet je ouwe vriend Sterke Ogue nou niet, hè?’

Graces gezicht deed pijn van alle emotie. ‘Nooit,’ beloofde ze plechtig. ‘Van mijn leven niet.’

‘Ik zal uitkijken naar de brief van Sean en ik zal hem laten weten waar jij heen gegaan bent. Vaarwel dan, meisje.’ Hij deed zijn armen wijd open.

Ze legde haar hoofd tegen zijn machtige borstkas en luisterde naar de slag van zijn sterke, trouwe hart. ‘Dank je wel, Dugan.’ Ze keek op in zijn ogen en ze begrepen allebei wat ze bedoelde. ‘Bedankt voor mijn leven.’

‘Jij was degene die Caolon ter wereld hielp en daarom zullen we altijd van je houden.’ Hij kuste haar op de wang. ‘Maak nou dat je wegkomt, allebei. God zij met jullie,’ sprak hij plechtig terwijl hij haar losliet. ‘Tot weerziens.’

Ze knikte en schonk hem een beverig glimlachje; toen klom ze in het rijtuig naast Mary Kate en tegenover Florence. Grace stak haar hand uit het raam en Dugan pakte die voor het laatst.

‘Zorg dat je hem krijgt,’ fluisterde hij.

Het rijtuig vertrok en ze keken het na tot het om de hoek verdween; Dugans arm lag stevig om Tara heen, die het kind dicht tegen zich aan hield.

‘Ik hou van je,’ zei ze, tegen haar man aan leunend.

‘En ik hou van jou,’ zei hij en kuste haar lieve mond.

Voor het bovenraam stond Jay het rijtuig na te kijken; toen keek hij naar beneden en zag Dugan, zijn vrouw en hun kind, badend in het zonlicht. En op dat ogenblik benijdde hij hen meer dan wie ook.